چه بخواهیم و جه نخواهیم دنیای غرب در زندگی ما نفوذ کرده است. یکی از ویژگی های بارز فرهنگ غرب به بازی گرفتن امور گذشته است که بر اثر پیروی از اصطلاح مدرنیته یا مدرنیسم برای ما جا افتاده است. هر کسی می خواهد بگوید که در گذشته چه داشتم و بر اساس فرهنگ بومی خودم، دارای چه اصول مبانی فکریی هستم مورد تمسخر یا دست کم مورد کم بینی از سوی طرف مقابل قرار می گیرد. چرا ما نباید از این که بر اساس دین یا فرهنگی قدیمی قدم برمی داریم احساس حقارت کنیم. واقعاً مدرنیسم امروز قدیمی تر از آن است که بخواهد حرف جدیدی داشته باشد. حرفی که متعلق به دهه ها یا صدهای پیش است چطور می تواند خود حرف از تجدد بزند. به قول یکی از نویسندگان به نام کریشان کومار مدرنیته یک مفهوم خود متعارض است. خودش می گوید که جدید باشید اما برای عمل بدان باید قدیمی بود.

یکی از مطالب مهم در این باره آن است که تا حرف از قدمت و پیشینه ها می آید چیزی به نام اینترنت و کامپیوتر مثل یک گرز آتشین بر سر ما می خورد که چرا اصلاً حرف از گذشته زدی. نمی دانم آیا بهرمندی از گذشته با حرکت به سوی جلو و بهرمندی از حال و آینده منافات دارد. تبلیغ منافات بین آینده و گذشته را کسانی می کنند که  خودشان برای برکنار گذاشتن گذشته خود، ضرر های زیادی را متحمل شدند. حتی هنر های ارزشمند خویش را از دست دادند یا دست کم آن را کم رونق ساختند. نظام خانواده و معنویت که روزی در اروپا ارزش زیادی داشت را فدا امور جدیدشان کردند. امروز هم با انتقادهای زیادی مواجه هستند و به نظر می رسد که تا حد زیادی به اشتباهات گذشته خود دست یافتند اما متأسفانه نسخه ای که برای ما می پیچند به قرون 18 و 19 بر می گردد. آنچه باید بدانیم آن است که به قول امروزی ها ورژن نسخه ها را شناسایی کنیم و بدانیم که نسخه ها اگر شفابخش باشد اول صاحبش را شفا می داد. مطلب بعدی آن است که قدر افتخارات ملی و مذهبی خود را بدانیم. بدانیم که به کجاها متعلقیم و آن را ساده فرض نکنیم. آن وقت اگر حرف از گذشته می زنیم به جای شرم افتخار خواهیم کرد.