این روزها می خواهیم به استقبال حزن و اندوه برویم. برخی تا واژه حزن و اندوه را می شنوند از آن دلزده و نگران می شوند. برخی هم با خود می گویند که آنقدر غم و اندوه و مشکلات داریم که نمی دانیم چکار کنیم! یا حرف های دیگری که آنقدر بیان شده که لازم نیست تکرارشان کنیم... در حالی که به نظر می رسد کسی که می خواهد زندگیی واقع بینانه داشته باشد نباید ها این قدر از غم و اندوه منزجز باشد. چه بسا برخی از غم ها و حزن ها از بسیاری از شادی های بی خود و کم ارزش و بی محتوا برتر و حتی دلنشین تر باشد.
فرض کنیم کسی که موسیقیی را با هیجان آن چنانی گوش می کند و صدای بلند ماشینش از فرسنگ ها به گوش می رسد چه مقدار از شادی نصیبش می شود. لحظات بسیار کمی را ورجه ورجه می کند و بعد هم دوباره همان ناراحتی ها و همان بدبختی ها... از طرف دیگر این شادی را چطور می توان با شادی یا احساس خوشآیند کسی که مورد احترام و تکریم عده ای از اندیشمندان قرار گرفته مقایسه نمود.
فکر می کنم گاهی خود غم و انده های انسان با احساس خوشآیندی همراه است. درست مانند همان احساس هایی که شخص به خوبی وجودش را در درونش حس می کند. مثل آن حالتی که عزاداران امام حسین علیه السلام در هنگام عزادای احساس می کنند، حالت بسیار خوشآیندی است. حالتی وصف ناشدنی که تنها آنان که چشیده اند می دانند که چه می گویم... چرا راه دور می رویم کسانی که دلشان به وجود مبارک حضرت گره خورده است کافیست تنها نام «حسین» را ببرند، وجدی زیبا و ارزشمند با وجودشان قرین شده و فضای قلبشان با محبتش عطرآگین می شود. قربان یاد و نامت...
