ندگی پرتلاطم انسانی که هنوز راه را درست انتخاب نکرده و شک دارد یا تصمیم قاطعی برای مسیر ذهنی خود نگرفته، مانند این تصویر است. هر روز حادثه ای او را به تکاپوی جدیدی فرا می خواند. هر روز یک تصمیم و هر روز انتخابی مجدد تمام زحمات گذشته را هدر می دهد. زیر پایش ابر است نه استحکامی دارد و نه استقراری. دایم در حال تغییر و دگرگونی است. به بادی تمام امور به هم می پیچد و شکلی تازه به خود می گیرد. او ثبات را دوست دارد اما نمی تواند. هر قدر می خواهد از این بی ثباتی و دگرگونی های بی حساب کتاب راحت شود، قدرت ندارد. بعد از مدتی هم خودش خسته شده و عطای راه را به لقایش می بخشد.