دیشب تو ماشین نشسته بودم که در شبکه فرهنگ رادیو یکی از کارگردانان سینما صحبت می کرد.  تواضع و ادب زائد الوصفش از یک سو و عمق نگاهش به مسایل مختلف از سوی دیگر مرا به شگفتی فرو برد. البته شناخت قبلی از خودش و عملکردش ندارم و احتمال می دهم که در نظراتش و فیلم هایش اشتباهاتی هم دارد. اما کی هست که کامل باشد. یاد یکی از اساتید دوره دانشگاهی خودمان افتادم که وقتی تحقیقم را بهش دادم نگاهی از روی خشم به من کرد که چرا القاب مبارکش! را ننوشتم. البته همان قدر که به قول وی ننوشته بودم کلی می شد. مجبور شدم خودکارم را دربیاورم و لقب خاصش را بنویسم. به قول سارتر حالت تهوع بهم دست داده بود. یکی آن طور که از این که بهش آقا می گویند دلخور بود و دوست داشت صمیمانه با وی صحبت کنند اما یکی هم این طور که برای لقبش از همه چیز حاضر است بگذرد.