در دوران نوجوانی یادم هست که اشعار یکی از مداحان (فکر کنم آقای کویتی پور بود) را خیلی گوش می کردم. بسیار تأثیر گذار و آموزنده بود. همین که تا امروز یادم مونده معلومه که در لایه های درونی من نفوذ کرده است. خیلی دوست داشتم که بتونم خود نوار رو پیدا کنم اما نتونستم امروز اشعار رو پیدا کردم. اشعاری غمگین که اون موقع با آوایی حزن انگیز در بین رزمندگان خوانده می شد. البته مطمئن باشید که خطاب این اشعار تنها محبوب واقعی است :
دوست دارم شمع باشم تا که خود تنها بسوزم                     بر سر بالینت امشب از غم فردا بسوزم
دوست دارم هاله باشم تا ببوسم روی ماهت                      یا شوم پروانه از شوق تو بی پروا بسوزم
دوست دارم ماه باشم تا سحر بیدار باشم                          تا چو مشعل بر سر راهت در این صحرا بسوزم
دوست دارم سایه باشم تا در آغوشم بخوابی                     چشم دوزم بر جمالت زان رخ گیرا بسوزم
دوست دارم لاله باشم بر سر راحت نشینم                        تا نهی پا بر سرم وز شوق سر تا پا بسوزم
دوست دارم خال باشم بر رخ مهر آفرینت                          از لبت آتش بگیرم تا جهانی را بسوزم
دوست دارم ژاله باشم من به خاک پایت افتم                     تا چو گل شاداب باشی و من از گرما بسوزم
دوست د ارم اشک ریزم تا مگر از اشک چشمم                  تو شوی سیراب و من خود جای آن لبها بسوزم
دوست دارم کام عطشان تورا سیراب سازم                      گر چه خود از تشنه کامی بر لب دریا بسوزم
دوست دارم دستم افتد تا مگر دستم بگیری                      لحظه ای پیشم نشینی تا سپند آسا بسوزم