امروز بعد از مدت ها منزل ماندم و به کارهای عقب مانده پرداختم. یکی از گرفتاری های زندگی امروز مشغله های زیاد زندگی است که ما را از اصل زندگی انداخته است. در کنار خانواده بودن و به حرف آن ها و کار آن ها رسیدگی کردن و احیاناً به حرف دل آن ها گوش کردن چیزی است که اگر بدان توجه نکنیم خیلی چیزها ممکن است از بین برود. چیزهایی که دیگر با صدها برابر مال و ثروت نمی توان آن ها را بدست آورد.( البته فکر نکنید که همیشه همه دغدغه ها برای کار کردن پول درآوردن است. شاید علت های دیگری برای کار کردن وجود داشته باشد) خدا هم این کارها را دوست دارد. دوست دارد که به خانواده مان اعم از مادر و پدر و همسر و فرزند توجه کنیم و به آن ها عشق بورزیم. حتی دوست دارد که برایشان خرید کنیم و آن ها را خوشحال کنیم. البته همه این حرف ها رو شنیدیم اما کمتر به آن ها عمل می کنیم. وقتی حضرت امیر (علیه السلام) می فرماید که دوست دارم چیزهایی که برای خانواده خریده ام را خودم حمل کنم حتماً در آن رمز و رازی نهفته است. حتماً این دوست داشتن مولا علی با خود نوعی محبت الهی را به همراه دارد. چقدر در این دورانی که غربی ها برایمان با نام های مدرن و پست مدرن فراهم آورده اند، از محبت به خداوند و محبت به خانواده دور شده ایم. همه هم و غم ما کار در بیرون خانه است. خشته و مونده به منزل بیاییم و مثل مرده ها نه به منزل برسیم و نه دو رکعت نماز بخونیم. نکته اصلی آن است که  معلوم هم نیست به کجا داریم می رویم. به نا کجا آبادی که نه خدا در آن است و نه خلق خدا.

(ببخشید بهتر از این عکس دیگری نتوانستم پیدا کنم)