گذر زندگی

ارسال شده توسط امید در 87/3/20:: 7:38 عصر

زندگی گاه آرام و آهسته و گاه سریع و باسر و صدا در حال گذشت است. معلوم نیست تا کی زنده باشم و روزهای برنگشتنی را شب کنم. اما می دانم و مطمئنم روزهای زندگی خودم را با شرمندگی سپری کرده ام. چه موقعیت هایی را از دست داده ام و چه نورهایی را خاموش کرده ام. گاهی به یاد آن حدیث می افتم که می گوید برخی ها گویا قسم خورده اند با من که خدای آن ها هستم، مخالفت کنند. بعضی ها آنقدر راحت و آسوده مواظبند و به بندگی مشغولند که آدم نمی داند چه بگوید. جز حیرت برای انسان چیزی نمی ماند. آن ها منتظرند که کی می توانند بیشتر از خودشان و وجودشان مایه بگذارند. منتظر موقعیت های حساسند تا نور وجودشان بیش از گذشته جلوه کند. کمر خدمت را بسته اند تا برای مولایشان و محبوبشان فعالیت کنند. بسیاری از این افراد را دیده ام نمونه اش دوست تازه ام که چند شب پیش به خانه مان آمد. اهل تهجد بود.... اما گویا این گونه بودن را برای دیگران مقرر کرده اند.

نظر