مرا که با تو شادم پریشان مکن   بیا و سیل اشکم به دامان مکن
بیا به زخم عاشقان مرهم                دل مرا یکدم ز غم رها کن
من ای خدا به پای این پیمان              اگر ندادم جان مرا فنا کن
رمیده جان و دل شکسته                     منم به پای تو نشسته
منم به ماتم جدایی                          نشسته نا امید و خسته
شکسته ای دل مرا به من بگو چرا چرابه سنگ غمها
زدام حسرت کجا گریزم                                که همچو مرغی شکسته بالم
نمی توانم سخن نگویم                                    اگر بپر سد کسی ز حالم
فلک به سنگ کینه ها                                               شکسته قامت مرا
مگرچه کرده ام خدایا؟                                      شکسته سر شکسته پا
زیار اشنا جدا                                                       کنون کجا روم خدایا؟

این شعر را که در پست قبلی بهش اشاره کرده بودم، پیدا کردم. واقعاً چقدر سخت است که شخصی فکر کند محبوبش به او علاقمند است، اما او توجهی بهش نداشته باشد. این امر می تواند زجر آورترین درد ممکن برای یک عاشق باشد. در این شعر هم شخص عاشق از محبوبش می خواهد حالا که به او امیدوار شده، امیدش را نومید نکند. عشقش را به بازی نگیرد. یک عمر فکر می کنی که دنباله رو محبوبی بی همتا هستی، اما بعد می فهمی که حتی عطر وجودش را از دور دست هم احساس نکرده ای. چقدر ناراحت کننده است. امیدوارم این طور نباشیم.