ارسال شده توسط امید در 87/11/14:: 3:7 عصر
همیشه دنبال چیزی هستیم که بدان نمی رسیم. همیشه می بینیم که چه چیزی نیست همان را آرزو می کنیم. اگر کمی تأمل کنیم این موضوع آن قدر مهم است که اساس زندگی انسان را تشکیل می دهد. چیزهای پیدا و دست یافتنی چندان برایمان ارزشمند نیستند. در حالی که به نظر می رسد ما در دنیا نباید این گونه باشیم. اصلاً اگر کمی هم ایمان در وجودمان باشد باید به اموری که برایمان حاصل است و مسلماً بدست آمده از ذات حق است راضی باشیم. این خوشنودی خودش هم شیرین است. امروز این حالت را تمرین کردم. نسبت به هر چیزی که برایم حاصل شده بود، بیشتر نخواستم. از کسی طلب چیزی نکردم و درخواستی نداشتم. هر چند می دانستم که ممکن است مشکلات زیادی با کمی رو انداختن حل بشود اما از عزت خودم حتی با جمله ای نکاستم. خوب که دقت کردم دیدم هم حالت خوبی دارم و هم این که لزومی به بیشتر از آنچه برایم حاصل آمده بود، نبود. می دانم که خدا از این طور رفتار کردن خوشش می آید. مگر قرار است عنایات دنیوی حق را کسی دیگر به ما بدهد که از او بخواهیم. خدایا ما را در زندگی - در تمام بخش های آن - حتی در انتظار کسی قرار مده.
کلمات کلیدی :