چرا یاد دوران بچگی برایمان لذت بخش است؟ نگاه کردن به عکس ها و ورق زدن دفترچه های خاطرات بسیار جذاب است. یاد روزهایی که کنار پدر و مادر بودیم و از وجودشان لذت می بردیم. به ویژه اگر خدای نکرده کسی از آن ها در بین ما نباشد، یاد و خاطره او می تواند تسکین و مرحمی بر دل رنجیده مان باشد. واقعاً شاید ندانیم که این امر چرا می تواند موجبات خرسندی هر فردی را فراهم آورد. البته مسأله همین جا تمام نمی شود. حتی برگشت به این موضوع که چه درس هایی را در دوران دبیرستان می خواندیم و الآن دوباره آن ها را مرور کنیم، می تواند نوعی رجوع دلنشین به شمار آید. شاید جذاب ترین موقع برایم آن وقتی است که به فیش های مطالعاتی ام مراجعه می کنم که آن ها را در حیاط مدرسه راهنمایی ام نوشته بودم و حتی هنوز از آن ها نگهداری می کنم و در میان فیش هایم قرار دارد. دیروز به استاد فلسفه غربم می گفتم که چقدر خوب است در باره فلسفه علم جلسه ای داشته باشیم. البته ایشان که به من بسیار لطف دارند و حتی در جلسات قبلی هم به پیشنهاد های من سراپا تقصیر عمل کردند. به ایشان گفتم که اگر بشود میان فلسفه و درس های علوم تجربی و ریاضی بتوانیم ارتباطی بوجود آوریم و پژوهش هایی در این باره بنویسیم چقدر جالب است و باعث می شود درس هایی که در گذشته خواندیم برایمان مفید باشد. باعث می شود کتاب های فیزیک و ریاضی خودم را بار دیگر بخوانم و ... این ها همگی از ارزش گذشته ما برایمان خبر می دهد. هر چند که فلسفه این لذت درونی را ندانیم اما می دانیم که ارزشمند است. البته باید سعی کنیم تا حال و اکنونی ارزشمند داشته باشیم تا گذشته ما و یادآوری آنان برایمان لذت بخش باشد که ان شاءالله هست.
