دیروز به مهمانی ساده ای در دانشگاه ترتیب داده بودند. باز هم لطف و صفای همیشگی دوستان همکار و کارمندان دانشگاه وجود داشت که به نظر می رسید در کمتر جمعی می شد آن را یافت. شاید برخی بخواهند این ظاهر را حمل بر مسایل دیگر بکنند اما فکر نمی کنم این حرف ها با آن جمع صمیمی سازگار باشد. چون هیچوقت بغض ها و ناراحتی ها همیشه در درون باقی نمی ماند و اشتباهاً هم اگر شده به ظاهر سرایت می کند. چشم ها از محبت و ارتباط قلبی خبر می دهد و من این امر را در قریب به اتفاق دوستان می دیدم. بیش از همه امور مذهبی جلسه بود، که فضای آن را تحت تأثیر قرار داده بود. نماز اول وقت و بعد از آن هم صحبت های مطرح شده همگی خبر از اوضاع مطلوب فرهنگی در دانشگاه دارد که امیدوارم با مشکلی همراه نشود.